سورة القيامة

Sindhi

سورة القيامة - عدد الآيات 40

لَآ أُقْسِمُ بِيَوْمِ ٱلْقِيَٰمَةِ ﴿١﴾

قيامت جي ڏينھن جو قسم کڻان ٿو.

وَلَآ أُقْسِمُ بِٱلنَّفْسِ ٱللَّوَّامَةِ ﴿٢﴾

۽ ملامت ڪرڻ واري نفس جو قسم ٿو کڻان (ته قيامت ۾ سڀ اُٿندا).

أَيَحْسَبُ ٱلْإِنسَٰنُ أَلَّن نَّجْمَعَ عِظَامَهُۥ ﴿٣﴾

ماڻھو ڀائيندو آھي ڇا ته سندس ھڏا ڪڏھن گڏ نه ڪنداسون.

بَلَىٰ قَٰدِرِينَ عَلَىٰٓ أَن نُّسَوِّىَ بَنَانَهُۥ ﴿٤﴾

ھائو! سنديس آڱرين جي ڏوڏين جي سڌي ڪرڻ تي وسوارا آھيون.

بَلْ يُرِيدُ ٱلْإِنسَٰنُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُۥ ﴿٥﴾

بلڪ ماڻھو ھي گھرندو آھي ته پنھنجي اڳ (جي وقت) لاءِ گناھ ڪري.

يَسْـَٔلُ أَيَّانَ يَوْمُ ٱلْقِيَٰمَةِ ﴿٦﴾

پڇي ٿو ته قيامت جو ڏينھن ڪڏھن ٿيندو؟

فَإِذَا بَرِقَ ٱلْبَصَرُ ﴿٧﴾

پوءِ جڏھن اکيون ڦاٽي وينديون.

وَخَسَفَ ٱلْقَمَرُ ﴿٨﴾

۽ چنڊ گرھبو.

وَجُمِعَ ٱلشَّمْسُ وَٱلْقَمَرُ ﴿٩﴾

۽ سج ۽ چنڊ (ھڪ جاءِ) گڏ ڪبا.

يَقُولُ ٱلْإِنسَٰنُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ ٱلْمَفَرُّ ﴿١٠﴾

(تڏھن) چوندو ماڻھو ته ڀڄڻ جي واھ ڪٿي آھي؟

كَلَّا لَا وَزَرَ ﴿١١﴾

نه نه! ڪا واھ ڪانھي.

إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ ٱلْمُسْتَقَرُّ ﴿١٢﴾

تنھنجي پالڻھار وٽ اُن ڏينھن ٽڪاءُ جو ھنڌ آھي.

يُنَبَّؤُاْ ٱلْإِنسَٰنُ يَوْمَئِذٍۭ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ ﴿١٣﴾

اُن ڏينھن ماڻھوءَ کي (انھيءَ بابت) خبردار ڪبو جيڪي اڳي موڪليو ھوائين ۽ پوئتي رھايائين.

بَلِ ٱلْإِنسَٰنُ عَلَىٰ نَفْسِهِۦ بَصِيرَةٌۭ ﴿١٤﴾

بلڪ ماڻھو پنھنجي لاءِ (پاڻ) ھڪ حُجت آھي.

وَلَوْ أَلْقَىٰ مَعَاذِيرَهُۥ ﴿١٥﴾

توڻيڪ پنھنجا بھانا پيش پيو ڪري.

لَا تُحَرِّكْ بِهِۦ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِۦٓ ﴿١٦﴾

(اي پيغمبر وحي جي) قرآن پڙھڻ مھل پنھنجي زبان کي (ھن لاءِ) نه چور ته اُھو جلدي (ياد ڪري) وٺين.

إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُۥ وَقُرْءَانَهُۥ ﴿١٧﴾

ڇوته (تنھنجي سيني ۾) قرآن جو گڏ ڪرڻ ۽ اُن جو پڙھڻ (آسان ڪرڻ) اسان جي ذمي آھي.

فَإِذَا قَرَأْنَٰهُ فَٱتَّبِعْ قُرْءَانَهُۥ ﴿١٨﴾

پوءِ جڏھن قرآن (ملائڪ کان) پڙھايون تڏھن (پنھنجي دل) اُنجي پڙھڻ جي پٺيان لڳاءِ.

ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا بَيَانَهُۥ ﴿١٩﴾

وري بيشڪ اُنجو پڌرو ڪرڻ اسان جي ذمي آھي.

كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ ٱلْعَاجِلَةَ ﴿٢٠﴾

نه نه! بلڪ (اي ڪافرؤ) دنيا کي دوست رکندا آھيو.

وَتَذَرُونَ ٱلْءَاخِرَةَ ﴿٢١﴾

۽ آخرت کي ڇڏيندا آھيو.

وُجُوهٌۭ يَوْمَئِذٍۢ نَّاضِرَةٌ ﴿٢٢﴾

ڪي مُنھن اُن ڏينھن سرھا ھوندا.

إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٌۭ ﴿٢٣﴾

پنھنجي پالڻھار ڏانھن ڏسندڙ ھوندا.

وَوُجُوهٌۭ يَوْمَئِذٍۭ بَاسِرَةٌۭ ﴿٢٤﴾

۽ ڪي مُنھن اُن ڏينھن ڪارا ٿيل ھوندا.

تَظُنُّ أَن يُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌۭ ﴿٢٥﴾

ڀانئيندا ته ساڻن پٺيءَ توڙ معاملو ڪيو ويندؤ.

كَلَّآ إِذَا بَلَغَتِ ٱلتَّرَاقِىَ ﴿٢٦﴾

نه نه! جڏھن (ساھ) نِڙ گھٽ تي پھچندو.

وَقِيلَ مَنْ ۜ رَاقٍۢ ﴿٢٧﴾

۽ چيو ويندو ته ڪو، ڦيڻو رکڻ وارو آھي.

وَظَنَّ أَنَّهُ ٱلْفِرَاقُ ﴿٢٨﴾

۽ ڀانئيندو ته (ھاڻي روح جي) جُدا ٿيڻ (جو) وقت اچي ويو.

وَٱلْتَفَّتِ ٱلسَّاقُ بِٱلسَّاقِ ﴿٢٩﴾

۽ ھڪ پِني ٻئي پِنيءَ سان وچڙندي.

إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ ٱلْمَسَاقُ ﴿٣٠﴾

اُن ڏينھن تنھنجي پالڻھار وٽ ھلڻو آھي.

فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّىٰ ﴿٣١﴾

پوءِ نڪي (الله جي ڪلام کي) سچو ڪيائين ۽ نڪي نماز پڙھيائين.

وَلَٰكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ ﴿٣٢﴾

پر ڪوڙ ڀانيائين ۽ منھن موڙيائين.

ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰٓ أَهْلِهِۦ يَتَمَطَّىٰٓ ﴿٣٣﴾

وري پنھنجي گھر وارن ڏانھن آڪڙجي ھليو.

أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ ﴿٣٤﴾

توتي خرابي ھجي پوءِ توتي خرابي ھجي.

ثُمَّ أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰٓ ﴿٣٥﴾

وري (ٻيھر چوان ٿو ته) توتي خرابي ھجي.

أَيَحْسَبُ ٱلْإِنسَٰنُ أَن يُتْرَكَ سُدًى ﴿٣٦﴾

ماڻھو (ايئن) ڀانئي ٿو ڇا ته (کيس) بيڪار ڇڏي ڏبو.

أَلَمْ يَكُ نُطْفَةًۭ مِّن مَّنِىٍّۢ يُمْنَىٰ ﴿٣٧﴾

(اھو) منيءَ جو ٽيپو نه ھو ڇا جو (ماءُ جي ڳڀيرڻ ۾) اڇليو ٿي ويو.

ثُمَّ كَانَ عَلَقَةًۭ فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ ﴿٣٨﴾

وري (رت ۾) دڳ ھو پوءِ الله (اُن کي) بڻايو ۽ اُن کي سئين لڱين ڪيائين.

فَجَعَلَ مِنْهُ ٱلزَّوْجَيْنِ ٱلذَّكَرَ وَٱلْأُنثَىٰٓ ﴿٣٩﴾

پوءِ منيءَ مان ٻه جنسون نَر ۽ مادي بڻايائين.

أَلَيْسَ ذَٰلِكَ بِقَٰدِرٍ عَلَىٰٓ أَن يُحْۦِىَ ٱلْمَوْتَىٰ ﴿٤٠﴾

اھو الله ھن (ڳالھ) تي وس وارو نه آھي ڇا جو مُئن کي جياري؟