فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَىٰهَا ﴿٨﴾
جا توانای خراپه و چاکه و خوانهناسی و خواناسی تێدا دابین کردووه.
قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّىٰهَا ﴿٩﴾
(سوێند بهوانه ههموو) بهڕاستی ئهو کهسه سهرفرازه که نهفسی پاک و پوخته کردووه و ئیمان و ترسی خوای تیادا ڕواندووه.
وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّىٰهَا ﴿١٠﴾
بێگومان نائومێد بوو ئهو کهسهی نهفسی خۆی ناپوخت کرد و ئاڵودهی گوناهو تاوان و خراپهی کرد.
كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَىٰهَآ ﴿١١﴾
قهومی ثمود بههۆی سهرکهشی و یاخی بوونیانهوه، بڕوایان به پێغهمبهرهکهیان نههێنا.
إِذِ ٱنۢبَعَثَ أَشْقَىٰهَا ﴿١٢﴾
کاتێک شهقاوه و خوانهناسترین کهسیان خۆیی ڕاپسکاند (بۆ سهربڕینی وشترهکه).
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ ٱللَّهِ نَاقَةَ ٱللَّهِ وَسُقْيَٰهَا ﴿١٣﴾
جا پێغهمبهری خوا (صاڵح) پێی وتن: واز بهێنن لهم وشتره که موعجیزهی خوایه، مۆڵهتی بدهن له نۆره ئاوهکهی خۆیدا ئاو بخواتهوه.
فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنۢبِهِمْ فَسَوَّىٰهَا ﴿١٤﴾
کهچی بڕوایان به ههرهشهکانی نهکرد، ئینجا وشترهکهیان سهربڕی، ئهوسا ئیتر پهروهردگاریان وڵاتی کاولکردن و لهگهڵ زهویدا تهختی کرد بهسهریاندا و کهسیان ڕزگاری نهبوو (بههۆی گوناهو تاوانیانهوه).