سورة شمس

فارسى

سورة شمس - عدد الآيات 15

وَٱلشَّمْسِ وَضُحَىٰهَا ﴿١﴾

به خورشید و گسترش نور آن سوگند،

وَٱلْقَمَرِ إِذَا تَلَىٰهَا ﴿٢﴾

و به ماه هنگامی که بعد از آن درآید،

وَٱلنَّهَارِ إِذَا جَلَّىٰهَا ﴿٣﴾

و به روز هنگامی که صفحه زمین را روشن سازد،

وَٱلَّيْلِ إِذَا يَغْشَىٰهَا ﴿٤﴾

و به شب آن هنگام که زمین را بپوشاند،

وَٱلسَّمَآءِ وَمَا بَنَىٰهَا ﴿٥﴾

و قسم به آسمان و کسی که آسمان را بنا کرده،

وَٱلْأَرْضِ وَمَا طَحَىٰهَا ﴿٦﴾

و به زمین و کسی که آن را گسترانیده،

وَنَفْسٍۢ وَمَا سَوَّىٰهَا ﴿٧﴾

و قسم به جان آدمی و آن کس که آن را (آفریده و) منظّم ساخته،

فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَىٰهَا ﴿٨﴾

سپس فجور و تقوا (شرّ و خیرش) را به او الهام کرده است،

قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّىٰهَا ﴿٩﴾

که هر کس نفس خود را پاک و تزکیه کرده، رستگار شده؛

وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّىٰهَا ﴿١٠﴾

و آن کس که نفس خویش را با معصیت و گناه آلوده ساخته، نومید و محروم گشته است!

كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَىٰهَآ ﴿١١﴾

قوم «ثمود» بر اثر طغیان، (پیامبرشان را) تکذیب کردند،

إِذِ ٱنۢبَعَثَ أَشْقَىٰهَا ﴿١٢﴾

آنگاه که شقی‌ترین آنها بپاخاست،

فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ ٱللَّهِ نَاقَةَ ٱللَّهِ وَسُقْيَٰهَا ﴿١٣﴾

و فرستاده الهی [= صالح‌] به آنان گفت: «ناقه خدا [= همان شتری که معجزه الهی بود] را با آبشخورش واگذارید (و مزاحم آن نشوید)!»

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنۢبِهِمْ فَسَوَّىٰهَا ﴿١٤﴾

ولی آنها او را تکذیب و ناقه را پی کردند (و به هلاکت رساندند)؛ از این رو پروردگارشان آنها (و سرزمینشان) را بخاطر گناهانشان در هم کوبید و با خاک یکسان و صاف کرد!

وَلَا يَخَافُ عُقْبَٰهَا ﴿١٥﴾

و او هرگز از فرجام این کار [= مجازات ستمگران‌] بیم ندارد!